.
سپیده بردمید، افق روشن شد، مدینه، پس از دیرزمانی فرورفتن در تاریکی، شادمانه چشم به روشنایی گشود، فرایازید، روی به بالا، بال‌زنان به پرواز درآمد.
آسمان گناه‌اندود شهر، شکافته شد، روشنان چهره نمودند، روشنایی را به سینه‌ها افشاندند و به دیدگان، بینایی را ارزانی داشتند.
دارِ پرستش و نیایش، کانون و سرچشمهٔ این دگرگونی، سپیده‌آفرینی و هنگامه بود.
نور دعاها و راز و نیازها، که دمادم، از رواق‌رواق و زاویه‌زاویه این خلوت‌سَرای باشکوه و سینهٔ لبالب از عشق صاحب دار، آن والاگُهر نشسته در محراب، سقفِ سخت شب را شکست و سپیده را گشود و روز را به ارمغان آورد و از به هم پیوستن نسل حسن و حسین، دو رود بزرگ، زلال و همیشه‌جاری، دریایی پدید آمد، با موج‌های بلند، شکافندهٔ سینهٔ خشکی‌ها و صخره‌ها و سریان‌یابنده به سرای سینه‌ها و ذهن‌ها.
امتِ گرفتار در تَفتِ بی‌دانشی و بی مشعلی فراراه برای گذر از تاریکی‌ها، با نسیم ربّانی و بارقهٔ آسمانی روبه‌رو شد، از حالی به حالی دگر گردید و دریافت این فلاکت، نکبت‌روزگاری و غوطه‌وری در لُجّهٔ جهل، از آن روست که بر اورنگ جامعه، فرمانروایان ناشایست، فاسد، گرفتار در دوزخ جاهلیت، شرک و روی‌گردان از آبشار بلند وحی، فرا رفته‌اند و عالمانی را برای آذین‌بستن به این اندیشهٔ دوزخی، کشاندن مردم به دامکدهٔ به ظاهر خوش‌نما، به‌کار گمارده‌اند.
سخنان روشن‌گرانه و پرتو‌گرفته از ناب وحیِ فرزند رسول خدا ص، امام باقر ع، راه و روش و چِسانی رویارویی بخردانه آن بارقهٔ آسمانی، با جهل‌گستران و معماران تباهی و جامعهٔ جاهلی، روز‌به‌روز، دامن می‌گستراند، موج می‌آفرید، خفتگان را بیدار، ناهشیاران را هشیار می‌کرد و ره‌گم‌کردگان و درشب‌فروماندگان را ره‌می‌نمود.
این موج‌آفرینی، بُراق‌شدن‌های برق‌آسا، نگاه‌های خشماگین و سخنان تند علیه شاعران و عالمان دین‌فروختهٔ درباری، و فرمانروایان و حاکمان ناشایست، سبب شد زور و تزویر، بیش از پیش، به هم گره بخورند و عرصه را بر امام تنگ بگیرند و از بی‌منطقی در برابر منطق وحیانی و الهی امام، به ناسزاگویی، ژاژ لاییدن و کینه پراکندن بپردازند؛ فُسونی که سودی نکرد و از آلودگی آنان نکاست که بر آلودگی و بدنامی‌شان فُزود.
امام برای نظام‌سازی دینی، برگرداندن مردم و جامعه به مسیر اصلی و سرچشمه‌گرفته از وحی، تنها به روشن‌گری بسنده نکرد؛ نیروها و اصحاب سرّ خود را در جای‌جای سرزمین‌های گسترده و پهناور اسلامی سازمان‌دهی کرد و با این تدبیر، شعاع اندیشهٔ وحیانی خود را در اقلیم‌اقلیم بازتاباند و از تحریف و واژگونه‌سازی آموزه‌های وحیانی، پیش‌گیری کرد و دانش ناب وحیانی را به جام جان‌ها فرو ریخت.
به امید آن‌که این نقشهٔ راه را که امام با سختی‌ها و رنج‌ها و آزار و اذیت‌های بسیار، فراراه اهل ایمان قرارداده، اهل ایمان و عالمان سرلوحه کار و برنامه خود قرار دهند و همه‌گاه در اوج عزّت، روزگار را در سایه‌سار نظام وحیانی سپری کنند.
ان‌شاء‌الله